kubłem łajna i miedzianą patelnią. <br>- Czy ktoś - zapytał niedawny opętany - zechciałby mi wyjaśnić, co tu się wyprawia?<br>- <br>&lt;tit&gt;Rozdział trzynasty&lt;/&gt;<br>&lt;intro&gt;w którym po opuszczeniu klasztoru benedyktynów Szarlej wykłada Reynevanowi swą filozofię egzystencjalną, sprowadzającą się - w uproszczeniu - do tezy, że wystarczą spuszczone spodnie i chwila nieuwagi, by ktoś nieżyczliwy dobrał ci się do dupy. Za chwilę życie potwierdza te wywody w całej rozciągłości i każdym detalu. Z opresji ratuje Szarleja ktoś, kogo czytelnik już zna - a raczej zdaje mu się, że zna.&lt;/&gt;<br>Egzorcyzmowanie u benedyktynów - choć w zasadzie uwieńczone sukcesem - wzmogło jeszcze niechęć Reynevana do Szarleja, niechęć budowaną, rzec by można, od pierwszego wejrzenia