stypa, ale raczej okazja do popicia i poweselenia się. Pije się powoli, czarka po czarce. Cały barwny tłum siedzi na podłodze, słucha z uwagą przemówień i toastów. Mistrz ceremonii pije za tradycyjną przyjaźń dajacko-polską(!!!), moje więc uniki zmierzające do ograniczenia spożycia ohydnego trunku tym razem zostają unicestwione. Na szczęście dobiega końca wstęp obfitujący w toasty wymagające czynnego udziału i zaczyna się właściwa uroczystość.<br> Raz po raz błyskam fleszem, chociaż mój towarzysz wędrówki przypomina dyskretnie, że naładować go będę mógł znowu, jeżeli popłynę motorówką tuzin godzin do Kapitu... Magnetofon notuje ceremonialne zaklęcia.<br> Ustawia się przed nami maleńkie miseczki z ciastem, kawałkami mięsa