Kościół katolicki w wiekach średnich bronił łaciny w teologii i liturgii, ponieważ miał uzasadnione obawy przed używaniem języków narodowych. Uzasadnione - bo depozyt wiary złożony był w słowach objawionych i w słowach starannie dobieranych, ostrzonych, dyskutowanych przez Ojców Kościoła i teologów w ciągu stuleci. Niejednokrotnie walka, potępienie i klątwa bywały skutkiem różnic w rozumieniu jednego tylko wyrazu.<br>Stosunek Kościoła do języków narodowych używanych w nabożeństwie czy towarzyszących nabożeństwu (kazanie, pieśń, modlitwa) nie był bynajmniej stosunkiem po prostu wrogim. Można by ten stosunek określić raczej