się moralność religijno-indywidualna, oparta na niezmiennym dekalogu, która dopóty przejawia żywą siłę, dopóki więź, jaka łączy bóstwo z człowiekiem, jest więzią pomiędzy bóstwem i rodem, plemieniem, ludzkością - jednym słowem dopóki decyduje ona o formach społecznego i politycznego życia. Próba i bankructwo moralności opartej wyłącznie na "głosie wewnętrznym", na "wrodzonej dobroci" jest objawem osłabienia więzi między zbiorowością i nadrzędnym, przebywającym w niebiosach pierwiastkiem bytu, jest przeniesieniem tego pierwiastka w serce każdego człowieka. Gdy dalej postępuje rozkład, cała metafizyczna strona moralności chrześcijańskiej ulega przyćmieniu, a pozostają jej kanony. Przecież dzieje religijności w ciągu ostatnich stu lat są dziejami coraz większej, użyjmy nieprzyjemnego