mu straszny ból. Przeżył to tak, że bałam się nawet o jego życie. Podtrzymywała go tylko dziecinna wiara we mnie i w to, że nigdy go nie opuszczę. Zaciął się w sobie i czeka cierpliwie, aż się wszystko ułoży i powrócę do niego.<br>Podniosła rękę żałośnie, a jednocześnie uśmiechnęła się dobrotliwie.<br>- Ja natomiast wiem, że to już jest niemożliwe!... - zakończyła z determinacją.<br>Ręka jej wciąż jeszcze była w powietrzu, chirurg pochwycił ją obiema rękami i pocałował, podczas gdy Rebeka z miłością patrzyła na jego pochyloną kudłatą głowę. - Mój mały!... - szepnęła.<br>Oboje wiedzieli dokładnie, co ma nastąpić w chwili następnej i ta