sieczkę słomy.<br>Roiło się od robactwa. Potworny odór zatykał wprost oddech.<br>Więźniowie nie mieli możliwości korzystania z jakichkolwiek<br>urządzeń sanitarnych prócz trzech kibiców, które stały w kącie.<br>Było to straszne, nieludzkie. Więźniowie leżeli pokotem.<br>Mijały godziny i dni udręki, ale w celi panowała dyscyplina<br>i solidarność.<br><br><br> "Nie, nie poddam się dobrowolnie, by mnie wykończono!<br>Nurtowała mnie wówczas jedna myśl - wspomina Marusarz.<br>- Pomyślałem, że trzeba uciekać przy pierwszej nadarzającej<br>się okazji. Absolutnie nie ma już na co liczyć. Ani przez chwilę<br>nie pomyślałem, że muszę zginąć. Nie, ja muszę żyć! (...) Nie<br>pamiętam nawet, kto ze współwięźniów zaproponował wyłamanie krat<br>okiennych i podał