oglądała wschód słońca, więc już wie, jak szybki jest jego ruch. Teraz może być godzina... dziewiąta! A ojciec odszedł między trzecią a czwartą.<br>Henrysia oparła się o pień dębowy. Cała krew odpływa z serca - gdzieś w ziemię - ręce robią się bezsilne, uginają się nogi! To jest przecież pewne, że ojciec dobrowolnie by jej nie opuścił, nie zostawił tu samej! Minęło sześć godzin - jeśli dotychczas nie wrócił, to znaczy, coś mu się stało. <br>- Boże, jakaż ja jestem głupia - krzyknęła nagle, załamując ręce - może to jeszcze nie dziewiąta, przecież się nie znam tak dobrze na słońcu! <br>Tam niedaleko na polu żytnim ujrzała kilkoro