i "...będzie się starała swoim zachowaniem potwierdzić postawioną przez eksperymentatora hipotezę" (Orne, 1991, s. 22-23). Zwróćmy uwagę na zakładany przez Orne'a SM - o którym była wyżej mowa - oraz na zakładany przez niego, jako konsekwencja pierwszego założenia, brak zagrożenia poczucia własnej wartości.<br><br>Skupmy się teraz na Orneowskiej koncepcji osoby badanej, dobrowolnie biorącej udział w badaniu psychologicznym i nie percepującej jego przyszłych wyników jako zagrażających jej poczuciu własnej wartości. Taka osoba badana, współpracując z badaczem w trakcie badania empirycznego, po jego zakończeniu oczekuje od badacza aprobaty dla swego zachowania. Takie nastawienie osoby badanej - mimo jej afirmującego stosunku do badacza - powinno budzić niepokój