za chwilę uwolnię się od ciała. Chce ulecieć, ale nawet nie drgnie, zamarła w nieruchomym ciele, nic nie może powiedzieć, zaciśnięte szczęki nie wypuszczą ani jednego słowa, w końcu wszystko przechodzi, napięte mięśnie wiotczeją, dłonie rozwierają się, odsłaniając krwawe ślady po paznokciach. Jako chorą przenoszą ją do jego namiotu, to dobrze - myśli Joanna, nie będę musiała widzieć Elki, nie będę musiała widzieć nikogo, lekarz daje jej do wypicia krople, po których zasypia wtulona w śpiwór przesycony natrętnym zapachem spermy. Wieczorem Krzysiek pełnoprawnie wchodzi do swojego namiotu, głaszcze ją po głowie, tuli, opowiada, jak spędzili dzień. Joanna słyszy to jak przez mgłę