się dzieje, zbyt był niepewny następnego ruchu, jej i własnego, by się cieszyć, dopiero tutaj, w zaciszu swojego pokoju przeżywał radość z ich spotkania, wyłuskiwał najpiękniejsze ziarenka, dotyk, spojrzenie, przechylenie głowy, dopiero tutaj naprawdę czuł jej bliskość i sam się do niej zbliżał, już rozluźniony, swobodny, pewien, że wszystko będzie dobrze, bo przecież znał już każdy kolejny ruch i mógł powtórzyć go dowolną ilość razy, wykraczał w końcu poza te powtórzenia, posuwał się dalej, krok po kroku albo jednym zdecydowanym gestem zmieniał pełne skrępowania zaloty w sytuację, do której przecież i tak nieuchronnie zmierzały, przyspieszał po prostu to, co i tak