mojego błogiego samopoczucia. Dużo ciekawsze były dla mnie dziwne, dalekie okrzyki Marci, które czasem dobiegały mnie nocą z innej strony domu. Jak dziś mniemam, pan Trawiński bywał i nocą strzelcem wyborowym. <br> Aż nadszedł taki szary, zimny, listopadowy dzień, gdy po zjedzeniu ostatniej kury z opustoszałego kurnika, po załadowaniu resztą osobistego dobytku naszego pakownego i bardzo już wysłużonego Benza, po pożegnaniu trochę załzawionej Marci, którą dzielnie na duchu podtrzymywał pan Trawiński, ruszyliśmy sprzed miedzyńskiego domu. Przy kierownicy nie było mojego przyjaciela, pana Lisieckiego, jeździł teraz w Warszawie na własnej taksówce i wkrótce miał zginąć tragicznie od zabłąkanej kuli podczas przypadkowej ulicznej strzelaniny