tego kraju członkowskiego (nie wiadomo, jak z niej teraz wybrnąć), kurs euro osłabł (i podkopał morale Unii), nie słabło natomiast zażenowanie wobec sukcesów gospodarczych i potęgi wojskowej Ameryki. Narasta też impotencja w reformach wewnętrznych. Unia już jest maszyną ociężałą. Dlatego rację mają ci, którzy mówią o niepodobieństwie rozszerzenia Unii bez dogłębnego zreformowania podstawowych jej mechanizmów: zasady kwalifikowanej większości przy podejmowaniu decyzji, składu Komisji (które kraje pierwsze zrezygnują ze "swoich" komisarzy?), wagi głosów w Radzie. Jak tu podejmować decyzje w Unii, której liczba członków ma wzrosnąć z 15 do 28, a liczba ludności z 375 do 545 mln?<br>Pośród głosów bojaźliwego zwątpienia