to. Goście na dole smażą się jak steki. Następna fala nie przyjdzie tak prędko. Strzelają w półpiętro. Myślą, że granaciarz ciągle tam siedzi. Ale ja jestem już z powrotem na dachu. Widzę, że jestem sam. Wszyscy dookoła nie żyją. Za rogiem zrujnowanej nadbudówki masakra. Jeden człowiek bez rąk i nóg, dogorywa. Drugi żywy, otępiały, klęczy nad jakimś ciałem. W rękach trzyma serce, któreÉ ciągle bije. Mój żołądek reaguje jak wyrzutnia. Uups! Truchtem obiegam gruzy, wymiotując na spodnie i karabin. Rany, znowu rąbią z tych pepanców. Z dołu wrzaski cywilów. Następny pocisk rozwala narożnik parteru. Zza placu słychać warkot odkrytego transportera. Znowu