wzwyż jak do ataku, z dziobami rozwartymi, z oczami rozszerzonymi jak gwiazdy, jakby zatrzymało się w nich całe światło dnia. Przypatrują się sobie, dotykają i muskają skrzydłami, jakby nie dowierzając swemu szczęściu, że żyją, tańczą i są razem, tak blisko siebie, a jednak tak samotnie, w korowodzie prowadzącym nie wiadomo dokąd.<br> Ich taniec jest celem, sam w sobie, i to jest najcudowniejsze. Największy żuraw z purpurową koroną przepływa leciutko, niedotykalnie.<br> Wirują już nie tylko ptaki. Tańczą promienie, cienie, smugi: szelesty, blaski, duchy, ogniki bagienne... Dusze umarłych ptaków unoszą się bez ciężaru, bez oporu, bez wysiłku.<br> Gdzie ukryły się dźwięki? Bliskie muzyki, czy