i gnuśną ziemię.<br>Janek mógłby, jak co dzień, ominąć bezlistne krzaki agrestu, przejść obok zarośli głogu, gdzie ruchliwe grona jemiołuszek &lt;orig&gt;porają&lt;/&gt; się z ostatnimi poczerniałymi owocami, wyjść na szosę i wspiąć się na wzgórze. Tam mógłby złapać oddech wśród betonowych, wzruszających i paskudnych snów o bogactwie - rozgrzebanych, stłoczonych i nie dokończonych domów. Mógłby zejść w dół obok drewnianego posterunku policji, skręcić w lewo i pchnąć drzwi baru. Cienka strużka wybiega gościom na spotkanie z ciemności kibla. Jedni przestępują przez nią obojętnie, inni znaczą ślad do bufetu i ciągną za sobą najstarszą woń człowieczeństwa pomiędzy butelki Napoleona, Cinzano i podrabianej holenderskiej whisky