w tym akcencie frazesu. Rzeczywiście, może to być frazesem. Jest to jedno z tych stwierdzeń, któremu jak cień, jak echo, towarzyszy zapytanie: ale jakim człowiekiem! Zdaje się, że jeśli nie na zawsze, to przynajmniej na czas dłuższy, rozstaliśmy się z zasadą równości ludzi, podobnie jak z ideą ciągłości postępu, czy doktryn przyrodzonej dobroci ludzkiej istoty. Naszemu widzeniu świata i naszemu doświadczeniu bardziej odpowiada zasada indywidualizacji istnień ludzkich, przyjęcie, że istnieją pomiędzy nimi różnice od najdrobniejszych i najbłahszych począwszy aż po dysproporcje największego wymiaru. Lecz domyślasz się, jak łatwo przy podobnym spojrzeniu posunąć się o krok za daleko i twierdząc, że każdy