przy czym obie jej płaszczyzny były ze sobą splecione: pierwsza to antykomunizm, druga - walka o powojenne oblicze Niemiec.<br><br>Faktem jest, że państwa zachodnie ze strachem patrzyły na powstanie po drugiej wojnie światowej i umacnianie się państw demokracji ludowej, które sojusz ze Związkiem Radziecki i budowę socjalizmu podniosły do rangi podstawowej doktryny ideowo-politycznej. Nie tylko zresztą z obawą patrzyły: amerykański i brytyjski imperializm aktywnie wspierał ośrodki reakcji i dywersji w krajach demokracji ludowej.<br><br> Gdy jednak metody dywersji okazały się nie skuteczne, państwa zachodnie uczyniły z antykomunizmu naczelną zasadę swej polityki zagranicznej (także wewnętrznej, ale to problem odrębny). Na tej fali rozpoczęły