życzliwość. Podziękowałem więc i wyszedłem. <br> Zmierzch już zapadał, kiedy zjawiłem się na cmentarzu. Wkrótce nadszedł zarządzający w towarzystwie grabarza. Nie był to grabarz zawodowy. Pracował w inne branży i "po godzinach" dorabiał sobie tutaj. Po alejkach cmentarza snuły się cmentarne smutki. Stare już przeważnie i w związku z tym mało dokuczliwe mieszały się z resztkami gasnącego dnia i z ostatnimi, grudniowymi liśćmi, które wraz z mrzawką, czy mgłą, prześwietloną słabym światłem zapalających się właśnie latarń, miękko opadały na nagrobki. Zawsze na cmentarzu najtrudniej mi myśleć o pochowanych tu bliskich. No, ale tym razem sytuacja była wyjątkowa. Za chwilę miała się ukazać