epoki, w której żył Zdziechowski, z jej pojęć i z używanego przez nią języka. Ośmielam się jednak twierdzić, że nie - i że gdy odrzucić wszystkie naleciałości stylu historycznego - pozostanie człowiek zrozpaczony, samotny w obliczu Boga unoszącego się nad światem "który nie z ręki jego wyszedł". I nie tylko człowiek jako dokument swojej epoki - ale raczej jako dokument pewnych odwiecznych spraw dzisiaj przyćmionych przez wstrzemięźliwość i zahamowania naszych środków wypowiedzi. <br> Zestawiłem dwie formacje katolicyzmu: modernistyczną, w której było miejsce na wątpliwości trapiące Zdziechowskiego - i neotomistyczną, która likwiduje podobne niepokoje przy pomocy badania ścisłości terminów i chętniej zajmuje się człowiekiem, niż bytem w