i umiejętnościach wykorzystania możliwości, stwarzanych mu przez współczesny teatr.<br>Warto więc spytać o charakter i konsekwencje wspomnianych kompromisów. (Tym bardziej warto, że z naszej polskiej perspektywy z reguły absolutyzujemy rangę sytuacji historycznej, jakby poeci nadawali dramatom charakter "niesceniczny" tylko dlatego, że w kraju były zakazane, a za granicą obce). Dla domysłów na ten temat najlepszą egzemplifikacją są dzieła Wiktora Hugo. Dramaturga nie tylko znakomitego, lecz i piszącego oba typy sztuk: zaczął od "niescenicznego" Cromwella, potem z uporem dochodził swych praw w teatrze, skończył zaś serią sztuk dla teatru nie przeznaczonych.<br>Pośród wielkich poetów europejskiego romantyzmu jedynie Wiktor Hugo osiągnął prawdziwe teatralne