do pobliskiej Bydgoszczy. Ojciec uważał siebie za jedyny autorytet władny decydować o tym, co może być dla mnie na ekranie dozwolone, lub - nie, a ludzi, sprawujących podówczas cenzurę nad stroną obyczajową filmów, miał za kupę idiotów i pruderyjnych hipokrytów. Bo też kiedy zestawi się ówczesne tropienie na ekranie "zakazanego" (dla dorastającej młodzieży (!) widoku całującej się pary z nie tak dawno oglądanym przeze mnie na przykład (w Paryżu) filmem o słynnym kabarecie nagich piękności "Crazy Horse" dozwolonym dla dzieci od lat dwunastu, to pozycja mojego ojca, jako stróża moralności, mieściła się dokładnie pośrodku tych "ekstremów". Myślę, że słusznie, jeżeli np. w dziedzinie