i mówienie o nim w taki sposób, jakby krytyka nie dzielił od niego żaden dystans. Krótko, portret literacki był tym gatunkiem, który stał się domeną najszerzej pojmowanej identyfikacji. <br>I to ona właśnie decydowała o jego charakterze, portret bowiem pozwalał na utożsamienie nie tylko z konkretnym utworem czy z konkretną właściwością dorobku danego pisarza, z jakimś owego dorobku wybranym aspektem, pozwalał na ogarnięcie całości. Tej całości, w której podmiot literacki tworzył jedność z artefaktem. Owo ogarnianie całości nie równało się z reguły omawianiu wszystkiego, co mogłoby zostać uznane za ważne, było raczej funkcją wybranej perspektywy i ustanowionej hierarchii ważności. Akcenty mogły być