w nieznanym języku. Ona zdawała się to wszystko rozumieć i przynaglała nas byśmy - jak mawiała - śpieszyli dać świadectwo boskiej prawdzie.<br>Zaszliśmy w coraz mniej licznej grupie do stóp owej góry, co cielskiem swoim opasłym przykryła cały horyzont i wspinać się poczęliśmy przez nader wybujałą winnicę, atoli Wiktoria ani spojrzała na dorodne krzewy Krwi Pańskiej, podchodząc w górę i w górę coraz stromiej aż do miejsca, gdzie oczom naszym ukazała się jaskinia, w skalnej ścianie jak młotem wykuta, w której światło nieznane pulsowało, jakby wrota to były do piekieł.<br>Przystąpił do Wiktorii naówczas burmistrz naszego miasteczka, towarzyszący nam aż dotąd dostojny Gaston