pochwalił.<br> Widać argumentacja pomogła, bo otworzono drzwi do pokoju chorej. Leżała w łóżku wysuniętym na pokój, aby w każdej chwili był do niej dostęp. Naprzeciw łóżka na ścianie wisiał duży, czarny krzyż. Z tyłu za plecami było okno, prawie całkiem zasłonięte przez pnące rośliny i rozkrzewione asparagusy. Na uwagę o dorodnej zieleni chora uśmiechnęła się.<br>- Zawsze miałam rękę do kwiatów. Proszę usiąść, słyszałam, że pani też...<br>- Też - przytaknęła Marta.<br> Przyjrzała się Wadkowskiej. Sińce pod zapadniętymi oczyma, usta sinawe, wąskie jak kreska. Nos znamiennie wydłużony i żółty. Umrze, ale w tej chwili może jeszcze wiele pamiętać, powiedzieć. Moim obowiązkiem jest skłonić ją