nocy z rozwiniętych materiałów układał się sklepowy smok i niespiesznie wylewał się krętym cielskiem na róg Piotrkowskiej i Cegielnianej, aby pożerać zabłąkane kwiaciarki - Carmencity, te z najsmutniejszej piosenki, śpiewanej mi do snu. <br>Ale tatuś nigdy nie widział smoka. Pracował w sklepowym kantorze tylko do obiadu. Na obiad wracał do domu dorożką, a później grał w karty. Wtedy w gabinecie zasiadali wierni wasale królów, królowych i waletów, zagubieni bez reszty w swojej czarodziejskiej bajce. Niebiesko tam było od tytoniowego dymu i gęsto od tajemniczych zaklęć, a nad wszystkim chrypiał męski baryton pani Ani Feingold, którą lubiłam za jej śmiech, przypominający końskie rżenie