zaciekły opór wprowadzanym zmianom - administracyjnym, gospodarczym, politycznym - stawia średni aparat partyjny i związkowy. Większość tych ludzi nie potrafi robić niczego poza funkcjonowaniem w aparacie. Czerpali - w stosunku do umiejętności i wkładanej pracy - stosunkowo największe korzyści ze swoich stanowisk; utrata przywilejów i konieczność zabrania się do pracy jest dla nich perspektywą dosłownie przerażającą. Wielu będzie wolało nawet dobrosąsiedzką interwencję. Opór "odnowie" stawia też sama nieelastyczna struktura administracyjno-państwowa, niepodatna na zmiany, niezdolna do odbierania impulsów od dołu, chwiejąca się przy każdej próbie podporządkowania jej potrzebom i oczekiwaniom społeczeństwa. Ale system opiera się reformie nie tylko dlatego, że bronią go dawni funkcjonariusze i