zysków z działań opartych na konkluzji.<br> Otóż łatwo spostrzec, że sama możność skonstruowania takiego bilansu uzależniona jest od możności wyznaczenia stopnia niezawodności schematu wnioskowania. Jeśli ten stopnień niezawodności, powiedzmy T , potrafię obliczyć, dalsze rozumowanie przebiega zupełnie gładko. Wiem bowiem wówczas, że wnioskując wedle danego schematu N razy (gdzie N jest dostatecznie dużą liczbą), uzyskuję w T N przypadkach konkluzję prawdziwą, czyli zyskuję co najmniej z T N (gdzie z jest zyskiem z ryzyka krytycznego); natomiast w pozostałych (1.T ) N przypadkach konkluzja jest fałszywa, a więc strata globalna jest co najwyżej (1.T ) N s (gdzie s jest stratą z ryzyka