Reichstagu&lt;/&gt; i zdradę główną: &lt;name type="person"&gt;van der Lubbego&lt;/&gt;, &lt;name type="person"&gt;Torglera&lt;/&gt;, &lt;name type="person"&gt;Dymitrowa&lt;/&gt;, &lt;name type="person"&gt;Popowa&lt;/&gt; i &lt;name type="person"&gt;Tanewa&lt;/&gt;. Prokurator Najwyższego Trybunału Rzeszy sumiennie przygotował oskarżenie, policja postarała się o "żelazne dowody". W więzieniu stosowano wobec oskarżonych nacisk fizyczny i psychiczny, aby odpowiednio urobić ich przed procesem. Proces pomyślany był jako jeszcze jedna akcja propagandowa, która miała doszczętnie skompromitować komunistów. Stało się jednak zupełnie inaczej.<br>Główny oskarżony &lt;name type="person"&gt;van der Lubbe&lt;/&gt; sprawiał wrażenie zupełnego idioty. Przyznawał się do wszystkiego, ale właśnie dlatego jego zeznania nie mogły wywrzeć spodziewanego efektu. Nie o niego jednak głównie chodziło. Cały ciężar oskarżenia spadał na &lt;name type="person"&gt;Torglera&lt;/&gt; i &lt;name type="person"&gt;Dymitrowa&lt;/&gt;; pierwszy z nich miał uosabiać Komunistyczną