Przez pewne w tym zakresie analogie mogą poszczególne elementy struktury przedstawionej funkcjonować w związku z tym jako symbole. Tego rodzaju interpretacje podpowiadają tytuły obrazów: <hi rend="italic">Liturgia nieobecności ludzkiej, Osaczony...</> Nie wydaje się jednak, by stwarzały one widoczne podstawy do odczytywania ich komunikacyjnego w sferze takich zjawisk, w jakiej próbuje tego sensu doszukać się Andrzej Kostołowski we wspomnianym już wstępie. Stwierdza się tam bowiem, że obrazy Skupniewicza mają "...<hi rend="italic">zdawać sprawę z relacji uniwersalnych</>", że nie są "...<hi rend="italc">niczym więcej <page nr=13> jak małymi kosmosami"</> oraz że "<hi rend="italic">nie są to przy tym pseudoentelechie, od których się roi w XX w." lecz jest</> to raczej "<hi rend="italic">próba zderzenia możliwości malarstwa