chłód i ulewa są integralnie włączone w przygodę zwaną wspinaczką. Ratownik nie uwzględniający faktów tylekroć potwierdzonych przez życie, a więc na przykład biegający "z sercem na dłoni" do każdego taternika zaskoczonego przez deszcz i chłód, wystawiłby się, najzwyczajniej, na pośmiewisko. Sami taternicy nie traktowaliby go poważnie. Każdy ratownik, a szczególnie dotyczy to kadry zawodowej, musi tak postępować, aby nie narażać na szwank swego osobistego autorytetu i dobrego imienia Pogotowia. Śmiem twierdzić, że tzw. lęk społeczny (wyróżniany przez psychologów) jest dość silnie obecny w postawie ratowników. Lęk ten to medal, na którego jednej stronie wyryta jest dewiza: "Nie popełnić błędu w sztuce