płasko do łba, a źrenice zwęziły się w cienkie kreski. Myśleliśmy do siebie beztrosko i zupełnie zapomniałem, że to jest jednak smok. I że w każdej chwili może zrobić mi krzywdę, powodowany zwykłym kaprysem. Wtem smok podskoczył, przewrócił się na grzbiet i zaczął wymachiwać łapami, całkiem jak rozbawione szczenię.<br>"Świetny dowcip! Bardzo śmieszny żart! Jak to zrobiłeś?"<br>Odwrócił się na brzuch, nie wstając wlepił we mnie ślepia. Uszy znów sterczały mu do góry.<br>"Wiem. Jesteś magiem. Ale myślałem, że magowie są wielcy i groźni."<br>Tak, on naprawdę był jeszcze dzieckiem.<br>"Co jeszcze umiesz zrobić?"<br>Stworzyłem obraz gołębia, a wtedy łeb smoka