Antagonizmy między muzykami i aktorami dramatycznymi doprowadziły mianowicie do tego, że muzycy celowo wielekroć podkładali pod Ruy Blasa melodie nie pasujące do tekstu, wywołując śmiech na widowni. Wreszcie pewnego wieczoru, gdy w trakcie wielkiego monologu, poprzedzającego śmierć bohatera, rozbrzmiała melodia znanego kupletu, Lemaître zeskoczył ze sceny i roztrzaskał skrzypce o dowcipkującego muzyka. Po tym incydencie rozstał się z Renaissance. Powodzeniem cieszyły się licznie wystawiane opery, dramaty Dumasa Paul Jones i Alchemik (znów ze świetną rolą Lemaître'a), Kazimierza Delavigne Córka Cyda, tłumaczona z niemieckiego sztuka Zachariasza Wernera 24 lutego, i cztery dramaty Fryderyka Soulié - największy pośród nich sukces odniósł Proscrit.<br>W Renaissance