na ten wybuch gniewu, na wyginający się i pękający nikiel, na twarz ojca zastygłą w skupionym, niszczycielskim zapamiętaniu. Gdy po latach czytałem opis burzenia ogrodów Czarnomora przez Rusłana, stanął mi w oczach obraz ojca rozkraczonego na dnie balii i łamiącego z zaciekłością nieszczęsny prysznic.<br><br>Za gardło chwyciła mnie trwoga, jakiej doznają zapewne zwierzęta w przeczuciu żywiołowej klęskl. Zdawało mi się, że za chwilę posypią się z nieba kamienie, wielkie jak ten sprzed naszego ganku, że buchnie ogień i zawali się dom... Nie mogłem wydobyć z siebie głosu.<br><br>Matka siedziała blada, z wyciągniętymi przed siebie rękami, skatnieniała... Krysia zakryła mi rękami usta