słyszę: ząbki jej dzwonią jak szklane,<br>Mam wreszcie moją wieczorną muzykę.<br><br>Do menueta dla mych chudych kolan,<br>Więc do kadryla dla mych krzywych łokci,<br>Więc do skrzypiącej starczej taneczności<br>Drżącą Zuzannę pieszczotliwie wołam.<br><br>*<br>Tu gong! Otwarte teatrum dla działań,<br>Gdzie o Rubensie nie słyszano nawet...<br>Gdzie pewnej nocy, z podejrzanym drabem<br>Zuzanna weszła w krajobrazy ciała.<br><br>Szła oślepiona - przez plecy, przez wzgórza<br>Przecięte pasmem kręgosłupa szczytów.<br>Rozkosz jej rosła jak rozległy kraj<br>Rozpięty w rzekach, drogach i podróżach.<br><br>Wołała z siebie - jak z głębi równiny,<br>Krzyczała siebie - jakby tworząc pułap<br>Stromego nieba. Pogodna i czuła<br>Do ziarnek włosów, do kropelki śliny