znienacka, umilkł, a odgłos długich susów uzmysłowił Kiernackiemu, że tamten spasował.<br>Schodów dopadł na kolanach. Prawie zdążył: plecy tamtego znikały za ościeżnicą kuchennych drzwi. Mógł trafić. Strzelił i spudłował o parę centymetrów.<br>Potem ktoś strzelił na zewnątrz. Raz, drugi, trzeci... Nieważne. W tej chwili Kiernacki chciał i musiał dopaść tego drania; czuł, że to ostatni, na którym może wyładować emocje, zaspokoić żądzę krwi. Dopiero przy kuchennym oknie dogoniła go bardziej racjonalna, podła myśl, że ściga nie tylko swego niedoszłego zabójcę, ale i potencjalnego informatora.<br>Klucznik oberwał raczej w dłoń niż w pistolet - Kiernacki minął rozbryzgi krwi i coś małego, co wyglądało