rombu, w którym tkwiło Zatorze.<br>Najpierw dostrzegł Bociana. Biedak miał twarz jak pysk kundla porzuconego w lesie. Zgarbiony, pochylony nisko, płakał nad grobem tej swojej dziewczyny, którą podobno kochał i która podobno jego kochała. W rękach ściskał wiązankę świeżych kwiatów. Tak... Jego szloch dochodził nawet do uszu Zygmunta i trochę drażnił.<br>Nieco dalej, przy grobie, na którym leżał wieniec z pozłacanymi szarfami, stał Bela-Belowski, oczywiście w asyście dwóch chartów. Jeden trzymał ten nieodłączny neseser. Na twarzy Belowskiego błąkał się blady uśmieszek, a lekko, prawie niedostrzegalnie wysunięty język wędrował pomiędzy wyschniętymi wargami. Żegnał zapewne mistrzynię dzielnicy we wpychaniu banknotów do cipy