powiedziała:<br>- Jak to możliwe... żeby tak się zagubić... <br>Odczuwała smutek i żal, nawet nie do niego, nie do Tadeusza. A także ulgę, że jednak ojciec nie był winny śmierci matki, to znaczy niebezpośrednio. <br>- Wyznałem wszystko twojemu bratu w dniu wybuchu powstania... - usłyszała jego cichy głos. <br>Przykrył ją kołdrą, bo miała dreszcze. Zęby jej szczękały, musiała zaziębić się na deszczu. Nie, chyba nie... nie było przecież zimno. Prawda zbiła ją z nóg, prawda runęła na nią rozbijając wszystko, co zdążyli przez ten krótki czas wspólnego życia zbudować. Przeklęta prawda... Był naiwny sądząc, że uda mu się oszukać los. A może wiedział, że