Walczył ze złym gustem i szpetotą, dając wzory dobrego smaku najlepszą na świecie scenografią. Walczył z kołtunerią ambitnym repertuarem. Uczył piękna języka polskiego poprawną dykcją i wymową aktorów. Niezależnie od sposobów rozprowadzania biletów, widownia zawsze była wypełniona publicznością, a przecież dla niej tylko teatr istnieje. Wtedy teatr nie był letni, drętwy i obojętny. Był walczący, polityczny i zawsze starał się odpowiadać na dręczące społeczeństwo pytania. Był żywy. A teraz, kiedy należy znów budować od podstaw postawy ludzi, etykę i kulturę zachowań, stawiać nowe pytania i próbować w sposób już nieskrępowany na nie odpowiedzieć - teatr uznał, że to go nie interesuje, jest