Zarzynam." Olo walczy z łykowatym mięsem i ogarniającą go coraz silniej sennością. Jazda pociągiem. Rodzinny obiad. Ciężka rowerowa marszruta...<br>- Tak - odpowiada na pytanie Ogórka, czy już się kładą. - Wstać trzeba jeszcze "za nocy".<br>"Jak to! nie wołany żadnym obowiązkiem? - dziwił się sobie Olo, potykając się w ciemności o wykroty leśnej drożyny. - Nie skierowany rozkazem? upewniał się czując ogarniający go strach. - Idę pod presją odwagi Ogórka ironią umacniał słabnącą wolę. - Wejść tam? Przecież tak wygląda Oświęcim. Druty. Wieżyczki." - Tylko lasu tam nie ma, ale las, dobry, straszny, szumiący o wiosennym przedświcie las, mają właśnie opuścić. To jest tak, jakby przyszedł i pukał