sobą na dalekim planie autentyczny model, na bliższym zaś wiekową, opuszczoną, chylącą się ku upadkowi, pomalowaną w zamazane kropki stodołę. Wokół roztaczała się niewielka, spadzista łączka, a tuż u stóp drabiny zaczynały się pierwsze zabudowania miasteczka.<br>Starannie wykańczał portrety przodków na gotyckiej ścianie i odwracając się od nich w kierunku dropiatej stodoły, powtarzał szarpiący serce tekst:<br>- Kwiecie mój, czemuż mnie wzgardą obdarzasz? Nie odwracaj lubego oblicza!...<br>Na taką właśnie chwilę trafił naczelny inżynier przygnany niepokojem mniej własnym, a bardziej kierownika pracowni, który, jego zdaniem, popadł w nieuzasadnioną, histeryczną panikę. Przyjechał samochodem Stefana, dzięki czemu miał swobodę ruchów na całym terenie. Nie