z gombrowiczowską Gębą, która w wielości rozmaitych wydań pojawia się nieustannie. Jeszcze nie uzyskaliśmy świadectwa dojrzałości. Wracam do 1977 roku i powstania kwartalnika Zapis oraz Niezależnej Oficyny Wydawniczej. W tym osiągnięciu także rola paryskiej Kultury ma zasadnicze znaczenie. Bo skąd czerpali poˇ moc wskazówki i często książki do krajowego, wolnego druku młodzi wydawcy, którzy do niedawna jeszcze byli fircykami, biochemikami czy lekarzami? Ci młodzi ludzie musieli sami, często po omacku i z oporami wyzwalać się ze stereotypów, uprzedzeń i fobii wynikających z wieloletnich presji. Przykładem ostrożności wydawniczej, żeby tak rzec delikatnie, był stosunek do Józefa Mackiewicza, jednego z największych powieściopisarzy polskich