Na pierwszej stacji - nowa fala ludzi. Przez okno nic nie było widać, bo je zasłaniali. Ksiądz Piolanti przestał się oglądać. Z powodu tłoku w moim przedziale nie mógłby mnie dostrzec. Natomiast mnie się jego wielka ruda głowa czasem w szczelinie pomiędzy ludźmi, zewsząd napierającymi, ukazywała. Kolebała się bezwolnie. Ksiądz najpewniej drzemał. Próbowałem i ja zamknąć oczy. Ale o spaniu nie było mowy: Wysłużony wagon trząsł i zgrzytał. Pociąg wlókł się. Na wszystkich stacjach przystawał Dusiłem się wtedy, nie mogąc się doczekać, aż ruszy. Ruszał. Oddychałem. Znowu się zatrzymywał i znowu powiew zastygał. I tak przez pół godziny.<br>Wreszcie - Lazaretto. Małe miasteczko