końcu zerwał się silny wiatr i zaczął mieszać zaciekle ścięty kisiel powietrza, gołębie wzbiły się z parapetów, zatrzepotały skrzydła niczym oklaski. Wiatr nie zwrócił uwagi na ten aplauz. Unosił liście i piasek, podwiewał szare sukienki kurzu, turlał po ziemi butelki, zeschnięte gałązki, rysował przezroczyste elipsy i gwizdem ponaglał deszcz. A drzewa, jak to drzewa w takich krytycznych momentach, kiwały się z szumem na boki, jakby lamentowały: "Olaboga! Olaboga!" A pewnie! pewnie! bardzo oczywista trwoga!<br>Północne niebo pochłaniało świat. Zygmunt chciałby znaleźć się na dachu kamienicy, by schwycić w dłonie choć kępkę ich sierści. Żubrzyce były już bardzo blisko. Ocierały się bokami