bladych przechodniów i ulic zakała,<br>Obsługując starannie brzemię swego ciała,<br>Kręci korbę, jak gdyby na lirze w czas słoty<br>Wygrywał swoje skoczne ku niebu turkoty -<br>I nad brzegiem urwistym tęczowych rynsztoków<br>Toczy się wraz z odbiciem zmydlonych obłoków,<br>Toczy się bałamutnie do dziewki z podwórza,<br>Do przystani stóp bosych - i ducha wynurza<br>Z łachmanów i wyciąga paździory swych dłoni<br>Ku jej zębom śnieżystym i tak mówi do niej:<br>"Kocham strzęp twojej błotem zbryzganej spódnicy,<br>Kocham głośny twój oddech! Na całej ulicy<br>Ty jedynie mym ustom bywasz tak potrzebna!<br>Wiem, że moja tęsknota, niby szkapa źrebna,<br>Wlekąc mię, wyda na świat płód