zjawiskiem całkowicie unikatowym. To z kolei buduje postawę otwarcia i współczucia dla drugich.<br><br> Po trzecie: młode pokolenia Żydów amerykańskich i izraelskich nie mają już wspomnień europejskiego antysemityzmu. Coraz częściej natomiast spoglądają na Stary Kontynent, a zwłaszcza na Polskę, jak na kraj przodków, w którym mogą odnaleźć swoją kulturową ciągłość i duchową tożsamość.<br><br> Po czwarte wreszcie: powoli rozwija się dialog polsko-żydowski, w którym uprzedzenia ustępują miejsca życzliwości, a stereotypy faktom. Sam rabin Sherwin jest zaangażowany w ten dialog, lecz pojmuje go i prowadzi nieco inaczej niż wielu jego rodaków. Przede wszystkim ubolewa on nad faktem, że dialog koncentrując się na sprawach