i obyczajów) oraz &lt;gap&gt; (wiążące się z tamtymi).<br>Egzekucja w tych sprawach należała do starostów, ale zdarzało się ponoć, że sądy kościelne nie tylko wypowiadały się w kwestiach winy, by następnie oskarżonych przekazać władzom świeckim, ale same orzekały karę śmierci i organizowały egzekucję. Według kronikarzy - Marcina Kromera i Joachima Bielskiego - sądy duchowne dość często stosowały karę spalenia żywcem, czemu w późniejszych czasach sprzeciwiała się szlachta. Od 1685 roku sprawy zagrożone stosem rozpatrywały trybunały składające się z osób duchownych i świeckich. W połowie lat sześćdziesiątych XVI wieku, tuż po śmierci Zygmunta I, sądy kościelne zostały pozbawione ramienia świeckiego (&lt;foreign&gt;brachium saeculare&lt;/&gt;) i odtąd też