zbawienny amulet i rozpoczął wędrówkę po ulicach Zatorza. Zaglądał do bram, stojąc w drzwiach knajp i podejrzanych restauracyjek, lustrował zadymione sale pełne przyciężkawych głów i pleców, schodził do opuszczonych piwnic. Przebiegał z wytrzeszczonymi oczami przez ciemne podwórka, wspinał się po skrzypiących schodach na wieżyczki domów, wsłuchiwał w kroki i głosy dudniące pod wiaduktami. Bez wiary docierał do końca torowisk. Był również na skarpie, na tyłach starej piekarni, zajrzał na rynek przy Kolejowej, ale nigdzie ani śladu Północnego. W "Cepelinie" też nic. Nawet żadnego znajomego nie spotkał. Gapił się na przejeżdżające samochody, wypatrując różowej limuzyny. Przebiegał wzrokiem przez siedzenia zatrzymujących się na