na pociąg - musiał już pędzić. Więc i one dwie się podniosły, pożegnały i wyszli we troje, żegnani przez panią Zdzisię serdecznymi zaproszeniami do złożenia następnej wizyty w tym samym składzie, zaś przez Gburka - z trudem maskowanym wyrazem ulgi. Konrad pożegnał babcię i Aurelię pośrodku Rynku i pomaszerował dzielnie - mała, czarna, dumna figurka z torbą ogromnych rozmiarów - na dworzec kolejowy. A one dwie poszły sobie wolniutko na ukos przez Rynek, pod lawendowym niebem, w miłej ciszy i spokojnej pustce niedzielnego wieczoru.<br>Miasteczko kończyło świąteczny dzień. W oknach starych kamieniczek zapalały się już pierwsze światła, ukazując przechodniom wnętrza tapetowanych salonów z wieloramiennymi żyrandolami