bowiem pielęgniarka podeszła z zastrzykiem do mnie. "Proszę się odwrócić". Zamarłem z przerażenia. "Słyszał pan? - przynagliła. - Muszę zrobić zastrzyk". "Ależ siostro - zaskomliłem przestraszony - to wcale nie jest potrzebne..." Oddziałowy, który dotąd siedział na stołku i obserwował tamtego, podniósł leniwie swoje potężne cielsko i stanął nade mną. "No jazda - warknął - wystaw dupę, bo też pójdziesz w pasy!" Rad nierad położyłem się na brzuchu i pozwoliłem zrobić sobie zastrzyk. Pół biedy, że to tylko relanium, choć taka dawka to już cała bieda - zdążyłem pomyśleć i prawie natychmiast zasnąłem.<br><br><br>&lt;tit&gt;28 września&lt;/&gt;<br>Przebudzenie tragiczne. Zupełnie jak przed tygodniem. A właściwie nie przebudzenie, lecz przejście ze