starsza pani, o ładnej, rumianej cerze wita mnie jak dobrego znajomego.<br>- Słyszałam pana na eliminacjach - mówi miękkim, przyjemnym głosem i uśmiecha się do mnie. Wstaje zza biurka, odsuwa parawan, otwiera kasę pancerną. Serce zaczyna mi walić jak głupie. A ona wyjmuje tekę z własnoręcznie przez Niego pisanymi nutami. <br>- Nokturn H-dur op. 62? <br>- Tak. Numer jeden. <br>Siadam przy stole, otwieram teczkę, ręce mi się trzęsą, do diabła! Pochylam się nad wyblakłymi nutami. No tak... <br><br><br>Przerwaliśmy pracę nad etiudą i Tata kazał mi wrócić do mazurków. Dawno ich nie grałem, a strasznie je lubię. Więc gra mi się lekko, fajnie. Tata jest